جراحی زیبایی از منظر فقه و حقوق پزشکی

تمایل به زیبایی یک خواسته درونی و فطری بشر است که همواره در طلب آن می باشد. به گواهی تاریخ، جراحی زیبایی در اسکندریه و روم قدیم وجود داشته و از سابقه عمل جراحی پلاستیک و زیبایی در ایران نیز بیش از 5 دهه می گذرد. پیشرفت ها و تحولاتی که در مفهوم «بیماری» به وجود آمده، روانپزشکان و صاحب نظران حقوقی را بر آن داشت که اختلال روانی ناشی از نقص ظاهری افراد را نوعی بیماری قلمداد کنند و اعمال جراحی زیبایی که به منظور حفظ تعادل روحی و بهبود روانی فرد انجام می گیرد نیز درمان آن تلقی نمایند. تردیدهای اساسی که در مشروعیت اعمال جراحی زیبایی وجود داشت نتیجتاً با توجه به قصد معالجه و درمان در این گونه ها و نظریات فقهای معاصر در جواز اعمال جراحی که به قصد زیباسازی انجام می گیرد برطرف گردید و اعمال جراحی زیبایی مشروع قلمداد شد. همچنین برای جرم نبودن این اعمال وفق بند 2 ماده 59 قانون مجازات اسلامی، شرایط ماده مذکور نیز می بایست جهت رفع مسؤولیت جراح زیبایی رعایت گردد.